Powiesz mi coś miłego? Pewnie. Pieprz się.

Seth Bale

Lat dwadzieścia cztery. Urodzony w grudniu.

Obecnie szef restauracji "På Båten".

Czekaj. Chwila. Nie jestem jeszcze gotowy, żeby o sobie opowiadać. Nie poprawiłem włosów. Cholera! Pogniotłaś mi marynarkę, wiesz ile trwa jej prasowanie, wiesz? Dobra, nie przepraszaj tyle, to się robi nudne... i męczące. Usiądź. No, ale nie na marynarce, cholera! Na fotelu. Kawy? Wybacz, nie mam, nie stać mnie. Właściwie to stać, ale mam za daleko do kuchni. Wyluzuj, od razu nie umrzesz. Uznajmy, że to kara za pogniecenie mojej marynarki. Jesteśmy kwita. A teraz, zamknij swoją piękną buzię jeśli możesz i notuj w swoim czarnym notesiku wszystko to, co zainteresuje cie z mojej bezsensownej paplaniny. Ale ostrzegam, nie ma tu nic ciekawego, żyłem w normalnej rodzinie, bez matki ćpunki i ojca tyrana. Uczyłem się tak, jak mi się chciało. Raz lepiej, raz gorzej, ale nikt nie narzekał. Dorobiłem się całkiem dobrze prosperującej restauracji, której to jestem szefem, więc i moje konto bankowe może poszczycić się całkiem sporą sumą, zwłaszcza, że rodzice nadal przysyłają mi jakieś pieniądze. I jak tu ich nie kochać? Jak na razie nie zanosi się na to, żebym miał splajtować, więc jakiś większych problemów nie miewam. Tych związanych z miłością nie liczę, bo w tej kwestii zazwyczaj mi nie wychodzi i moje związki w zasadzie nie utrzymują się zbyt długo. I nie myśl sobie, że to przeze mnie. Nikogo nie zdradzam, nie oszukuje i nie olewam, jeśli mi na nim zależy. Wszystkie mówiły mi, że poświęcam im za mało czasu i prawdopodobnie to jest przyczyną tego, że moje związki się rozpadają, jak domek z kart na skutek podmuchu wiatru. Bycie samotnym wcale nie jest takie złe, ale to kwestia przyzwyczajenia, a ja się już przyzwyczaiłem.

Wybacz mi ten nagły wybuch śmiechu, no ale zrozum, rozbawiłaś mnie tym stwierdzeniem do łez. Kochanie, zdecydowanie poprawiłaś mi humor, ale stwierdzenie, że jestem oazą spokoju jest po prostu zwykłą ściemą, a chyba nie będziemy tu wciskać nikomu takich kitów, prawda? Rzekłbym raczej, że opanowany ze mnie facet, ale żeby nazywać mnie oazą spokoju, to już przesada. Potrafię opanować swoje nerwy, zacisnąć ręce w pięści i nie obić mordy pierwszemu lepszemu gówniarzowi, który to udaje nie wiadomo kogo, a jak przyjdzie co do czego, to spierdala szybciej niż najszybsze zwierzę, jak mu tam... Gepard, nie? Ale moje opanowanie też ma swoje granice, więc trzeba uważać, żeby ich nie przekroczyć. Niektórzy mówią, że podobno bywam nie miły i ironiczny, a wiesz co ja sądzę o Niektórych? Że mają rację. Nie stuprocentową, ale po części. Jak kogoś znam, lubię no to nawet całkiem miły ze mnie towarzysz, chociaż i tak miewam swoje humorki, ale skoro kobieta w ciąży może, to czemu niby ja nie mogę sobie na co dzień pomarudzić? Też mi się coś od życia należy. Jak kogoś nie znam, to z początku staram się go trzymać na dystans, coby czasem nie nadużywał mojego zaufania, którym obdarzam tylko nie licznych, jak na razie tylko rodziców, reszta mnie zawiodła. Kiedyś słyszałem, że jak chce się poznać kogoś charakter, to trzeba się z nim zakumplować, więc na co czekasz, podobno nie gryzę, ale głowy uciąć sobie nie dam. 

Przystojna ze mnie bestia, nie będę mówił, że tak nie jest, w końcu chwilowy samozachwyt jeszcze nikomu nie zaszkodził. Przynajmniej mi nie szkodzi, a miewam takie, jak popadam w depresję z powodu przypalonej wody na kawę i muszę podnieść sobie swoją samoocenę. Moje nieco dłuższe włosy odpowiadają mi i to bardzo, w końcu to takie seksowne, jak przeczesuje je swoją ręką. Tak, właśnie się dowartościowuje, muszę. Nie patrz w moje oczy tak upierdliwie, bo mnie to irytuje. Gały mam zielone, okej? A teraz spójrz gdzie indziej tylko nie w moje oczy, błagam. Dziękuję. Do najwyższych z pewnością nie należę, ale narzekać też chyba nie mam na co (tak, dalej się dowartościowuje) w końcu sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu to wcale nie tak mało. No bo, po co komu dwa metry? Drzwi bym musiał w mieszkaniu wymieniać, a że sam nie mieszkam, to wiesz, nie bardzo mogę sobie rządzić. I tak to robię czasem... często. 

Co byś mogła jeszcze o mnie wiedzieć? Pewnie jest wiele ciekawych rzeczy, które mógłbym ci zdradzić, ale po co? Lepiej zdradzę Ci czym poruszam się po mieście, a jeżdżę czarnym, ukochanym Range Roverem, który to jest moją jedyną miłością na całe życie. Czasem sypiam w salonie na kanapie, jak mi się dupska do sypialni ruszyć nie chce. Nie pijam mleka, nie jadam pomarańcz, bo uczulony na to dziadostwo jestem. I żyję. Żyję sobie jako Seth Bale i zamierzam dożyć setki. 


[Jeszcze chyba nigdy nie męczyłam się nad kartą tyle, co nad tą. Więc musicie wybaczyć mi jej jakoś, bo wnioskuję, że nie należy do najlepszych. Leń jestem straszny, więc raczej jej nie poprawię, chyba, że błędy. Wątki/powiązania bardzo chętnie. Zasadę ja pomysł-ty wątek i odwrotnie bardzo lubię. Witam, tak w ogóle.]